Ik weet het nog, we stonden in de keuken en je zei dat je een jaar naar Amerika wilde. Ik vroeg nog of je er later wilde reizen of dat je een jaar high school wilde doen. Verschillende vragen vlogen heel snel door mijn hoofd. High school was het antwoord en ook al het 4e leerjaar! Je hebt je tweede leerjaar bijna afgerond.

Meent ze het serieus? Waait het weer over? Over hoeveel jaar? Mag ze dit van mij? Kan ik haar wel missen? Mag ik haar deze droom ontnemen? Wie is er daar voor haar als ze iemand nodig heeft? Wie geeft haar een knuffel als ze het nodig heeft? Als we dit goed vinden hebben we niet de middelen om het te realiseren. Hoe, wat, waar en waarom?

Kortom korstsluiting in mijn hoofd.

Ik wil het serieus aanvliegen voor haar. Betrokken zijn bij haar droom. Vragen hoe ze dit ziet gebeuren. Ze had hier antwoord op, had alles al bekeken op internet. Ik zie het in haar ogen, ze gaat dit niet kunnen loslaten.

En nu zoveel weken later heeft ze het uitgebreid met Martijn en mij over gehad. Afspraak gehad met haar mentor, contact gezocht met verschillende mensen die er over mee kunnen praten. Afspraak met de instantie die er voor haar moet zijn in Amerika. En vooral uitzoeken hoe ze/we dit financieel mogelijk kunnen maken.

Hoe serieuzer het verhaal wordt des te vaker schiet ik vol. Ik vind haar nog zo jong. Maar het is zeker aan haar besteed. Ze is slim en verstandig en loopt niet in zeven sloten tegelijk. Ze is leergierig en praat al tijden engels met ons. Ze zou er zoveel kunnen leren. En beleven. Het is ‘maar’ 10 maanden. En zo zit ik tussen gevoel en verstand te schipperen.

Vandaag 12 mei heb je een interview gehad met iemand die ook een jaar is geweest en het geweldig heeft gehad. Je hebt grotendeels in het engels moeten spreken en dit ging prima. Het was een soort intake om te kijken of je geschikt bent voor het programma. Dat gaat vast wel lukken.