Week 19

AAAAHH, zo voel ik me. Een interview gehad met een organisatie en de blog gedeeld. Een Fund Me opgezet en berichtjes gehad van allemaal mensen die mij succes wensen. Het is allemaal veel en ik weet even niet meer waar ik aan moet denken.

Laten we beginnen bij punt 1, het interview. Gisteren om 2 uur ging ik met m’n laptop in het kantoor zitten en begin een interview. Eerst in het Engels voor drie kwartier: wie ben je?, wat zijn je hobby’s?, wie is je familie?, wat zijn je verwachtingen?, enz. enz. Daarna nog een stuk in het Nederlands: hoe zit het met je gezondheid?, welk niveau doe je?, hoe zijn je cijfers?. Toen ik ophing voelde ik me heel erg goed en als alles goed is kan ik geaccepteerd worden. Hier word ik dan weer zo blij van. 🙂

De blog staat online. ‘s avonds zit ik lekker wat te kijken totdat ik mijn moeder hoor; hé kom eens kijken, ik heb je blog op facebook gezet! Ik loop naar haar toe, en ja hoor, daar staat het in grote letters: Emma wil naar de USA. Ik krijg alweer kriebels in mijn buik, nu begint het echt. De rest van de avond alleen maar berichtjes, veel succes, veel succes, ik hoop dat het je lukt. Ik denk bij mijzelf: het is nu echt eruit, mensen weten wat ik wil nu.

En om de tien minuten drukt mijn moeder haar telefoon voor m’n neus; kijk! Zij heeft je ook succes gewenst! Voelt toch best goed als ik eerlijk ben. Maar je hoopt ook dat mensen gaan doneren, die teller moet toch echt op een een of andere manier omhoog. Elke keer de site refreshen en toch weer zien dat er niet veel gebeurd. Mijn hoop zakt soms dan wel even weg. Maar als er iemand iets doneert, en je ziet daar een berichtje met succes krijg je opeens een energiekick! Het voelt zo raar soms….

En dan is de blog er nog, elke week wat posten, elke keer dat er iets bijzonders is gebeurd. De druk staat soms wel hoog. Natuurlijk moet ik er wat voor doen, maar alles word me soms wat veel. Nu ben ik aan het schrijven en ik kan alles wat ik in mijn hoofd had eruit gooien en dat voelt wel goed. De blog is dus nog ergens goed voor. Na zo’n lap tekst voel ik mij wel wat beter, gewoon je hoofd omhoog blijven houden en alles blijven delen. Het komt vast wel goed.
XX